Leiders vangen veel wind. Overal waar je ze ziet, ze vallen op. We smullen elke dag van de Clintons en Trumps die ons omringen. Want is het nu in de bedrijfswereld of in de politiek: de leider staat in de spots en eist willens nillens de aandacht op. Van haar of hem wordt visie verwacht en daadkracht, hartelijkheid en redelijkheid, overzicht en inzicht, onkreukbaarheid en menselijkheid. En nog zoveel meer. De leider torst een schier eindeloze lijst van gewenste menselijke en professionele competenties op zijn schouders. In ruil krijgt hij de macht en soms de centen om een stuk van zijn wereld te doen groeien.

Het lijkt a hell of a job, zeker vandaag. In onze geconnecteerde wereld wordt die waslijst aan wensen dag in dag uit tegen het licht van de realiteit gehouden. Doe je het goed in de perceptie van je omgeving? Ben je nog even sterk als voorheen? Heb je een belofte gehouden of gebroken? Wie in het centrum van de arena staat, wordt instant op de vingers gekeken. En in publieke functies krijgen leidersfiguren via de dagelijkse nieuwsstroom al snel een duim-omhoog of duim-omlaag van burgers en analisten, die hun marktwaarde permanent wikken en wegen.

Het maakt de verleiding natuurlijk groter dan vroeger om te beslissen in functie van de perceptie. Wat natuurlijk nefast is. Want zo bouw je een organisatie of een samenleving op de wolken van elkaars verwachtingen. Waar je zo doorheen valt eens je er een voet op zet.

Om dit om te keren, loont het misschien de moeite om onze eigen focus een beetje te verbreden.

En moeten we ons afvragen waarom leiderschap een begrip is dat nog steeds maar enkelen toekomt, in een wereld waarin alles democratiseert. Alles wordt voor iedereen bereikbaar en als burger of consument eisen we meer dan ooit onze rechten op. Behalve op dit vlak. Zou het kunnen dat we de leiders die we tegenkomen zien als uitvergrote projecties van onze eigen wensen en dromen, angsten en verwachtingen? En is het makkelijker hen op de vingers te kijken dan voor eigen deur te vegen?

Misschien moeten we proberen om die wenslijst-voor-leiders zélf eens in te vullen. Waarbij we nagaan hoe we in onze eigen microwerkelijkheid visie en daadkracht, hartelijkheid en redelijkheid, overzicht en inzicht, onkreukbaarheid en menselijkheid kunnen waarmaken. Leiderschap hoeft geen begrip meer te zijn dat exclusief is voorbehouden voor enkelen. Het is een democratisch recht dat ieder als van nature toekomt. Zo groeit ook de overtuiging dat ieder van ons de kracht, het inzicht en de potentie heeft om zélf een leider in zijn leven te zijn.

Hoe meer mensen zich zo in het centrum van hun wereld zetten, hoe sneller die arena zal transformeren in ontmoetingsplek van echte mensen en echte ideeën.

www.compasscharter.net