Verkiezingen. Het is een woord dat je de laatste tijd opvallend veel hoort op het publieke forum. Ook al duurt het nog een dikke twee jaar, steeds regelmatiger wordt de ene of andere politicus ervan verdacht een beslissing te nemen of een voorstel te doen ‘omdat de verkiezingen eraan komen’. Het is een wat absurde redenering. En je vraagt je ook af of we nu vertrokken zijn in een kolk van alleen maar hevigere verkiezingsretoriek. Waarbij politici telkens weer schampschoten afweren, aanvallen trotseren en steeds strijdbaarder het debat ingaan in de slag om de beste perceptie. Met in het achterhoofd een doel dat nog bijzonder veraf ligt. Logisch toch dat het ergernis opwekt.

En toch… Politici vormen een verlengstuk van wie we zelf zijn. Ze vormen een spiegel van de maatschappij. En dat kan al eens een confronterende gedachte zijn, zeker wanneer je ziet hoe makkelijk we vloeken op wat ze doen. Schieten op dit uitvergrote spiegelbeeld is alvast makkelijker dan naar onszelf kijken. En in feite halen we onszelf ermee onderuit.

‘De politiek’, dat zijn wij. Als we in een fundamentele ‘tegen’-energie stappen tegenover deze wereld, ontkennen we een stuk van onze eigen werkelijkheid. We worden vandaag stilaan volwassen en bewust genoeg om te begrijpen dat we allemaal in dezelfde samenleving leven en er allemaal stevige verantwoordelijkheid over dragen. Niet alleen de mensen die we verkozen hebben.

Misschien moeten we niet meer spreken over de representatieve democratie. Dat blijft iets afstandelijks hebben, alsof we mensen verkiezen die het voor ons maar even moeten oplossen. En kunnen we groeien naar een model van participatieve democratie. Waarin we geen macht geven, maar onze macht gelijkwaardig met elkaar delen. Waarin we ons als burgers niet meer opstellen als vierjaarlijkse scherprechters, maar wel als volwassen partners van elkaar en elke overheid. Waarin we het eens zijn over de eenvoudige spelregel dat we steeds opnieuw naar meerwaarde zoeken voor onszelf én voor de samenleving. Een én-én-dynamiek waarin debatten gesprekken worden, open en geïnteresseerd naar de overtuigingen en ervaringen van wie we tegenkomen.

We zijn nu twee jaar voor de verkiezingen. Als we nu van onderuit een maatschappij durven creëren waarin we zelf stappen in deze richting zetten, dan zien we in 2018 misschien ook ons spiegelbeeld groeien. En ontmoeten we de dikwijls pientere, bezorgde en gedreven mannen en vrouwen die ons vertegenwoordigen niet in een gevecht, maar in een gesprek met ons en met elkaar.