Er gaat geen dag voorbij of je leest, hoort of ziet wel iets over stress, burn-outs of langdurige afwezigheid op de job. Steeds meer mensen lijken te buigen of barsten onder de groeiende druk die leven en werk ons opleggen. De snelheid waarmee de wereld dagelijks om ons heen draait, doet duizelen. Er zijn zoveel veranderingen, zoveel mogelijkheden, zoveel bedreigingen en zoveel keuzes dat we niet weten waar en hoe we moeten starten om onze dag de kleur en betekenis te geven die we wensen.

Het is alsof we een stilzwijgende afspraak met elkaar hebben om samen te functioneren in een vicieuze cirkel van permanente overdruk. Waarin we dag in dag uit ons best doen om hyperperformant te zijn, om dan op tijd en stond te kunnen crashen in momentjes van rust. En als ook dit patroon geen soelaas meer biedt, gaan we echt en voor langere tijd kopje onder.

Dat een dergelijke werkethos niemand deugd doet, is vandaag voor iedereen duidelijk. Het doet ook bedrijven en organisaties steeds actiever zoeken naar duurzame oplossingen die mens en economie opnieuw de nodige zuurstof geven. Misschien moeten we ons durven afvragen hoe we uit de soms dolgedraaide ratrace kunnen stappen zonder er de brui aan te geven.

Er is één rode draad die in deze zoektocht vandaag telkens opnieuw voelbare nieuwe perspectieven en ontluchting biedt. En dat is het scheppen van ruimte om het gevoel en de emoties van mensen een plaats te geven op de werkvloer. We hebben doorheen de jaren uiterst rationele omgevingen gecreëerd waarin ieder zijn rol tracht te vinden en te spelen. Maar waar tegelijkertijd heel wat onderliggende overtuigingen en emoties ongeventileerd blijven of ten onrechte op een ander geprojecteerd worden.

Als je mensen vraagt hoe ze zich écht voelen of wat er werkelijk speelt in een team, geven ze dikwijls verrassende en soms ontluisterende antwoorden. Onder de tafel voelen we ons anders dan de manier waarop we ons erboven gedragen. Er bestaat een verborgen realiteit, waar ieder zich van bewust is, maar die niet wordt aangeraakt. Simpelweg omdat we niet meer goed weten hoe dat moet. Het maakt dat we heel wat spanningen onder de tafel duwen en zo acute ademnood erboven creëren. Met alle gevolgen vandien.

Plekken waar medewerkers, van CEO tot magazijnier, de kans krijgen om bewust te worden van hun eigen gevoel én dit te delen, transformeren zich vandaag in sneltempo. Want wie in alle openheid zijn frustratie, angst, onzekerheid maar ook zijn hoop of geluk kan delen op het werk, creëert voorbij de oppervlakte van het dagelijks contact opnieuw échte verbinding. Die een voelbaar verschil maakt. Die ontlucht wat ons wezenlijk drijft en laat zien wie we werkelijk zijn. Zo zijn we één mens, of we nu op het werk zijn of thuis. Zo zoeken we naar één balans en moeten we niet kiezen tussen leven en werk. Dat geeft opnieuw rust, draagkracht en veerkracht aan onszelf, onze samenleving én onze economie.

Het is prachtig om zien hoe steeds meer mensen in bedrijven en organisaties dit soort hefbomen aanpakt om een duurzame shift te creëren. Er zijn CEO’s met een meer dan stevige trackrecord die radicaal voor een dergelijke vernieuwing kiezen, simpelweg omdat het hen, hun medewerkers én hun bedrijf goed doet. Maar ook in de buik van heel wat organisaties en bedrijven groeit het bewustzijn én de initiatiefkracht om het uitgeputte paradigma van de ratio opnieuw zuurstof te geven vanuit de wortels van ons gevoel.

En dat geeft hoop.