Hoe ga je een jaar te lijf waarin alweer een massa innovaties voor evenveel nieuwe mogelijkheden zorgen, maar ook angst en onzekerheid baren? Een jaar waarin steeds meer mensen in de roes van tijdelijke hoogconjunctuur alle kansen willen plukken, maar tegelijk gebukt gaan onder een versmachtende werk- en leefdruk. Een jaar ook waarin het nieuws-van-de-dag, echt of fake, zijn eigen levensverwachting nauwelijks overleeft.

Misschien is de reactie daarop wel voorspelbaar. Want hoe sterker en intenser de buitenwereld op een mens inbeukt, hoe feller hij op zichzelf terug lijkt te plooien. En dat is ook logisch. Als de omgeving te verwarrend wordt, ga je af op je eigen gevoel. En worden er meer dan ooit keuzes gemaakt op basis van de eigen waarheid. Haast elke context wordt verpersoonlijkt. Zo vormt zich een ikonomie die zich via de nieuwste technologieën als een goed zittende mal rond de individuele wensen van elke burger en consument plooit. Elk leven wordt meer dan ooit maatwerk, het individu staat in het centrum van de samenleving.

Deze boom in zelfbewustzijn wapent de burger tegen de wereld waar hij geen vat meer op heeft. Het brengt ook een identiteitsboost teweeg, waarin kleinere groepen terugplooien op een realiteit die voor hen nog wel vatbaar lijkt. Kijk maar naar de Catalanen en de Britten die kiezen voor eigen vlag omdat ze verloren lopen in een groot Spanje of Europa. Ze zijn slechts een voorbode van veel meer gelijkaardige nationale of regionale reflexen. Want terugplooien is de boodschap.

Het gevaar aan zo’n beweging is dat het naties van navelstaarders creëert die niet meer in staat zijn om verder te kijken dan hun neus lang is. Wie in zichzelf keert maar te bang is om écht in de spiegel te kijken, verkrampt en oogst een verzuurde blik op de wereld. Hij of zij zoekt zijn identiteit niet écht op, maar vervreemdt er net van. En projecteert de angst voor het eigen spiegelbeeld op de zondebok van het moment. Los van elk waardevol perspectief verzuip je zo in de waan die je elke dag rond jezelf optrekt. Het is onhoudbare spankracht die je doet doodlopen in moedeloosheid en burn-outs. Of in de stuurloze collectieve vechtjassenenergie van jonge subculturen in Europese grootsteden als Brussel.

Wie deze emotie voor eigen gewin misbruikt en uitvergroot, broedt een volkscultuur uit die zijn achterban op langere termijn enkel tot slachtoffer van de eigen geschiedenis maakt. Omdat het mensen veroordeelt tot de status quo van het grote gelijk terwijl de wereld almaar sneller verandert en over hen heen loopt.

Zou het kunnen dat de uitdaging erin bestaat om wél in de spiegel kijken? Mensen werken immers zo hard om de wereld te veranderen, dat ze vergeten zichzelf te innoveren. Wie het eigen systeem even stillegt, het eigen denken en voelen eerlijk evalueert en een aantal losse eindjes opnieuw samenbrengt, diept nieuwe groeikracht en creativiteit op waarmee hij of zij moeitelozer de weg vindt. De beste GPS voor je leven komt morgen niet van een hippe techbeurs uit Las Vegas, maar uit een sterke innerlijke balans. Het is ook de basis van waaruit je je creatiever, zelfbewuster en authentieker dan ooit met de rest van de wereld verbindt. Steeds meer mensen, maar ook organisaties en bedrijven zoeken de ruimte en verstilling die nodig is om dat te kunnen doen.

En daar zit ook de veerkracht van een samenleving: waar mensen samenkomen om vanuit de eigen kwetsbaarheid een rijpere identiteit te doen groeien, daar creëer je nieuwe beweging die een volk, haar cultuur én de wereld eromheen de zuurstof geven die het nodig heeft.

http://www.choco.coop/nl/cases/boek-haal-meer-uit-jezelf/